TABERNAKULUM – miejsce przechowywania Najświętszego Sakramentu (Ciała Pańskiego). Dziś wymaga się, ze względu na fakt, że służy ono przechowywaniu Ciała Chrystusowego, by było ono wykonane z materiału trwałego, niepalnego, by było nieusuwalne, nieprzezroczyste i dobrze zamykane, by zapobiec narażeniu świętych postaci eucharystycznych na profanację. Obok zaś tabernakulum umieszcza się wieczną lampkę.
Pierwotnie tabernakula znajdowały się w prywatnych domach chrześcijan. Z czasem zaczęto umieszczać je w bocznych pomieszczeniach kościoła, a od VIII w. na lub w pobliżu ołtarza głównego. W Kościele pierwotnym w tabernakulum przechowywano Ciało Pańskie, by zanosić je chorym. Z czasem, kiedy zaczęła się rozwijać pobożność eucharystyczna, stało się ono miejscem adoracji Najświętszego Sakramentu.
Słowo tabernakulum pochodzi z języka łacińskiego, od słowa tabernaculum (= namiot). Namiotów z czasów starożytnych nie można porównywać ze znanymi nam obecnie – były one bardzo bogato zdobione, zamieszkiwali w nich np. podczas wypraw wojennych cesarze i wodzowie, a nie przeciętni żołnierze.
TRYBULARZ – (inaczej kadzielnica) naczynie liturgiczne służące do okadzania w czasie uroczystości religijnych. To metalowe naczynie, umocowane na łańcuszkach i zamykane przykrywką, do którego na rozżarzone węgle sypie się ziarenka kadzidła. W liturgiach chrześcijańskich, zarówno rzymskiej jak i wschodnich trybularz używany jest do okadzeń w stosunku do: Najświętszego Sakramentu, celebransa, wiernych, figur i innych przedmiotów (np. ołtarz, dary ofiarne).
TURYFERARZ – ministrant niosący dymiącą kadzielnicę (hasła pomocnicze: nawikulariusz, kadzielnica, trybularz, łódka).