PALKA – służy do przykrywania kielicha podczas sprawowania Eucharystii. Wykonywana jest z podwójnie złożonego materiału, który zwykle jest usztywniony np. tekturką. Palka nie posiada znaczenia symbolicznego, a jedynie praktyczne – zabezpiecza znajdującą się w kielich Krew Pańską przed np. owadami.
PASCHAŁ – świeca symbolizująca Chrystusa Zmartwychwstałego, który jest Światłością świata (J 8,12; 9,5) – prawda ta szczególnie jest podkreślona w procesji do kościoła, w czasie której śpiewa się trzykrotnie słowa: “Światło Chrystusa”. Wtedy to przychodzą nam na pamięć słowa Zbawiciela: Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia (J 8,12).
Poświęcenie paschału dokonuje się w początkowej części liturgii Wigilii Paschalnej. Wtedy to na paschale zostają umieszczone:
● krzyż przypominający o śmierci Jezusa,
● pięć ziaren kadzidła, które symbolizują pięć ran Jezusa, które zachowały się na Jego ciele po zmartwychwstaniu (ręce, nogi i bok),
● litery greckie alfa i omega oraz cyfry roku kalendarzowego oznaczające, że Chrystus jest początkiem i końcem wszystkiego, a więc jest Bogiem i że do Niego należy czas i wieczność.
PASTERKA – Boże Narodzenie większość z nas rozpocznie tradycyjną „Pasterką”. Na ogół o północy w naszych kościołach zabrzmi „Bóg się rodzi…” Msza „pasterska” nawiązuje w swojej tradycji do pasterzy, którzy w okolicach Betlejem paśli swoje owce. W nocy aniołowie objawili im, że niedaleko narodził się Zbawiciel, wtedy pełni radości pasterze pobiegli, by oddać hołd Dzieciątku. Tak samo my dzisiaj chcemy po kolacji Wigilijnej udać się jak najprędzej do Świątyni, by wspólnie cieszyć się z Narodzenia Zbawiciela oddając mu cześć podczas Pasterki. PATENA – 1.naczynie na kielichu, na którym podczas Mszy św. umieszcza się hostię do konsekracji, a następnie łamie się Chleb Eucharystyczny. Pierwotnie miała ona kształt miski, dziś kształtem przypomina zwykle mały płaski talerzyk. Bywają jednak głębsze pateny, w których można obok hostii dla celebransa i koncelebransów (jeśli są) umieścić komunikanty dla wiernych – jest to piękny symbol przypominający, że cały Lud Boży spożywa z jednego chleba. 2.Ponadto pateną nazywa się “tackę”, którą ministrant trzyma podczas udzielania Komunii św., która ma uchronić, by Ciało Pańskie nie upadło na ziemię.
PRZEISTOCZENIE – Opowiadanie o ustanowieniu i konsekracja – stanowi centralny moment sprawowania Eucharystii. Na obrzęd ten składają się słowa wypowiedziane i czynności wykonane przez Jezusa Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy. W ten sposób w szczególny sposób Kościół jest posłuszny poleceniu Zbawiciela, aby sprawować tę Eucharystię na Jego pamiątkę.
Słowa konsekracji wymawiane są przez wszystkich koncelebransów, przy czym główny celebrans pochyla się nieco. Mszał w rubrykach podkreśla, by wypowiadane one były głośno i wyraźnie, by w ten sposób podkreślić ich rangę. Ze względów praktycznych papież Paweł VI w Mszale Rzymskim z 1969 r. ujednolicił tekst słów przeistoczenia we wszystkich modlitwach eucharystycznych i brzmi on:
Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane.
Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę.
W czasie przeistoczenia wierni przyjmują postawę klęczącą. Po ukazaniu konsekrowanych postaci – Ciała Chrystusa i kielicha z Krwią Pańską – główny celebrans przyklęka, a koncelebransi kłaniają się głęboko. Zwykle też ukazaniu Ciała i Krwi Pańskiej towarzyszy dźwięk dzwonka lub gongu, który zwraca uwagę wiernych, by adorowali Najświętszy Sakrament. W czasie uroczystych celebracji ukazaniu Ciała i Krwi Pańskiej towarzyszy okadzenie.
PSAŁTERZYSTA – wykonuje śpiew międzylekcyjny (psalm responsoryjny). Aby dobrze wypełniał swą funkcję w zgromadzeniu liturgicznym obok poprawnej wymowy winien odznaczać się umiejętnością śpiewu.
PURYFIKACJA – 1.oczyszczenie pateny i kielicha z ewentualnie pozostałych na tych naczyniach cząstkach Ciała i Krwi Pańskiej. Wykonuje ją się w ten sposób, że do kielicha (lub puszki) zostaje wlana woda, którą kapłan pije, a następnie wyciera kielich i patenę puryfikaterzem. Czynności tej dokonuje się po udzieleniu Komunii św. wiernym, zwykle na ołtarzu, choć jeśli naczyń jest dużo, można jej dokonać w zakrystii. 2.Obrzęd oczyszczenia naczyń liturgicznych po zakończeniu udzielania Komunii św. Dokonuje go diakon lub prezbiter, ewentualnie akolita na brzegu ołtarza lub przy kredensie. W przypadku większej ilości naczyń puryfikacji można dokonać po zakończeniu sprawowania liturgii.
PUSZKA – szukaj: cyborium.